این روزها همه صحبت از مظلومیت مردم فلسطین در جنگ مقابل اسرائیل می کنند. اما آیا ملت فلسطین هم در جنگ ایران و عراق، به حال مظلومیت زنان و بچه هایی که هر روز توسط صدام بمباران می شدند، گریستند؟ جواب منفی است. چرا که فلسطینیان از پیروزی های صدام در جنگ مقابل ایران، خوشحال می شدند و با ناکامی او گریستند.

عکس صدام حسین در میدان اصلی شهری در فلسطین: صدام سید الشهدای فلسطین است!

فارغ از اینک ماهیت جنگ بین هر قوم و کشوری مذموم و مردود است؛ اما به نظر می رسد، حمایت مسئولین و برخی تندروهای افراطی در ایران از فلسطین، منطق اصولی ندارد و چه بسا اگر امام خمینی زنده بودند و این رفتار را از فلسطینیان در مدح و ثنای صدام جنایتکار می دیدند، موضع ملایم تری نسبت به ایشان اتخاذ می کردند و اینگونه افراطی و بدون استراتژی و در نظر گرفتن منافع ملت خود، از ملتی که حامی عامل تجاوز به ایران است، حمایت نمی کرد و مثل سایر کشورهای عربی، یک موضع معتدل نسبت این قضیه اتخاذ می کرد.

صدام حسین سید الشهدای فلسطین است | کمک ایران به حامیان متجاوزین چه معنایی دارد؟

سالها پیش یاسر عرفات در 28 بهمن 57 به عنوان اولین مهمان خارجی پس از انقلاب وارد ایران شد و پس از ملاقات با امام خمینی، از او درخواست کمک برای آزادسازی فلسطین کرد و پس از آن نیز امام خمینی در سخنرانی معروف خود، موضوع قدس را مطرح کرد. اما کسی نمی دانست یاسر عرفات که دوست صمیمی صدام حسین محسوب می شد، چندی بعد به ایران و ایرانیان خیانت کند و در جنگ ایران و عراق به حمایت از عراق و صدام حسین بپردازد. در آن سالها خبری از حمایت فلسطینی ها از مردم بیگناه ایران نبود که با دستان خالی می بایست مقابل ارتش تا دندان مسلح عراق ایستادگی کنند و نه تنها هیچ بنر حمایتی از ایران و مقاومت غیورمردانش در دفاع مقدس در خیابان های فلسطین نصب نشد، بلکه شاهد حمایت جانانه فلسطینیان از صدام حسین بودیم. به طوری که پس از مرگ صدام حسین با وجود اثبات همه جنایت هایش علیه ملت ایران، مجسمه او به عنوان سید الشهدای عصر (!) در میدان اصلی شهر قلقیلیه (Qalqiliya) قرار گرفته است که بر فراز آن نوشته شده : زنده باد فلسطین، زنده باد عراق!

صدام حسین به واسطه کمک های مالی خود به فلسطین و حمایت از فلسطین مقابل اسرائیل در جنگ خلیج فارس در سال 1991 که صدها موشک اسکاد بر سر اسرائیل فرو ریخت، محبوبیت زیادی بین ملت فلسطین داشته و دارد. حال اینکه مسئولین جمهوری اسلامی ولو کمک های مالی و غیرمالی خود در سالهای اخیر به فلسطینیان حتی به اندازه نامگذاری نام یک خیابان یا کوچه هم برای فلسطینیان ارزش نداشته و ندارند. حمایت از زنان و بچه های بی گناه در جنگ خوب است اما باید به خاطر داشته باشیم، به محض آزادسازی فلسطین، این کشور هیچ ارزشی برای ایران و ایرانیان قائل نخواهد بود کما اینکه همین حالا که ایران به طرق مختلف از آنها حمایت می کند هم ارزشی برای مقدسات ایرانیان قائل نیستند و حاضر به پائین کشیدن مجسمه صدام جنایتکار و نصب مجسمه امام خمینی یا خامنه ای به جای او نیستند.

فوتبالدوستان ایرانی فراموش نمی کنند که حتی تیم فوتبال درجه چهارم فلسطین از برگزاری بازی دوستانه مقابل ایران خودداری کرد تا بار دیگر مشخص شود، چندان نمی توان بر روی دوستی ملت فلسطین با ایرانیان حساب باز کرد.

شرمنده خون شهدای عزیز و خانواده هایشان هستیم …

استراتژی سیاست خارجی اکثر کشورها مبنی بر این است که نه پیمان اخوت ابدی با کشوری ببندند و نه کشوری را دشمن ابدی خود بدانند و منافع ملت خود را در راس امور قرار می دهند.

به واقع که اگر مسئولین ارشد فلسطین امروز پس از دریافت کمک های مالی و غیرمالی سنگین از ایران در سالهای اخیر حاضر به احترام به ارزش های ایران و برداشتن مجسمه صدام خونخوار از میدان شهر خود نیستند، لزومی بر پافشاری بر اخوت ابدی با چنین ملتی احساس می شود؟ آیا مسئولین جمهوری اسلامی در موضع ضعف قرار دارند که چنین تصویری را در میدان اصلی یکی از شهرهای فلسطین می بینند و درخواستی مبنی برای برداشتن آن نمی کنند یا درخواست کرده اند و با پاسخ منفی مواجه شده اند؟ هنوز از یاد نبرده ایم که لبنانی ها چه بلوا و جنجالی برای نامگذاری یکی از خیابان های بیروت به نام امام خمینی به راه انداختند و مانع آن شدند …