با توجه به ناکامی استقلال در فصل جاری مسابقات فوتبال در کشور، بسیاری از هواداران این تیم، انگشت اتهام را به سوی وزارت ورزشی برده اند که در طول 7 سال گذشته به انحا مختلف پروژه بی ثبات سازی در استقلال را دنبال کرده است و مدیرانی را در این باشگاه به کار گرفته که جز اجرای دستورات بالادستی ها مبنی بر کارشکنی در روند موفقیت استقلال کاری انجام ندادند و هر فردی از این فرمول تخطی کرد، خیلی زود مجبور به ترک سیستم شد.

عوامل ناکامی استقلال در چند آیتم تکراری خلاصه می شود:

*بی ثباتی مدیریت

*ناکارآمدی مدیریتی و ناتوانی در مدیریت منابع مالی و حواشی

*بی ثباتی کادر فنی

*بی ثباتی در اسکواد تیم

*ناداوری سازمان یافته علیه استقلال

در 7 سال گذشته به جرات می توان گفت استقلال بیشترین تغییرات در هیئت مدیره و مدیرعامل را به خود دیده که ساپینتو با تجربه 3 مدیرعامل در یک سال، رکورددار است.

متاسفانه مدیرانی در استقلال به کار گرفته شده اند که اگر از آنها سوال پرسیده شود دستاوردشان در طول مدت حضورشان در این تیم چه بوده، حتی قادر نیستند نیم خط از اقدامات موثری را که برای باشگاه یک پیشرفت محسوب می شد، بیان کنند. در این بین سردار آجورلو یک استثنا محسوب می شود که علی رغم علم و آگاهی به بسیاری مسائل و بدنام شدن خودش اما تنها به موفقیت استقلال فکر کرد ولو به هر قیمتی … اگر آقایان با جدا کردن سیاوش یزدانی و مرادمند قصد تضعیف استقلال موفق فرهاد مجیدی را داشتند، آجورلو ولو با هزینه سرسام آور و جذب نفراتی همچون ژستد و سیلوا مانع از نقشه شومی شد که فصل گذشته برای استقلال کشیده بودند و با یک فصل تاخیر این فصل به اجرا گذاشتنش! او و مجیدی می دانستند که باعث عصبانیت آقایان شده اند، خیلی زود پس از قهرمان کردن تیم محو شدند و یا به عبارت بهتر محوشان کردند. به واقع خروجی مدیرانی همچون فتح اله زاده، محمد مومنی، پرویز مظلومی و … برای استقلال چه بوده است؟ چرا با وجود تزریق این حجم منابع مالی به تیم، یک مدیر پیدا نشد تا با پرداخت بدهی ها جلوی حذف استقلال از آسیا را بگیرد و امروز هر فردی تقصیر را به گردن دیگری می اندازد؟ آیا دستور این بوده که نوش دارو پس از مرگ سهراب برسد؟

در 7 سال گذشته استقلال بی ثباتی عجیبی روی نیمکت خود تجربه کرده است به طوری که نفراتی همچون پرویز مظلومی، منصوریان، شفر، مجیدی، استراماچونی، نامجو مطلق، فکری، مجیدی، ساپینتو روی نیمکت این تیم نشسته اند و به نظر می رسد در فصل جدید نیز همین سناریوی بی ثباتی در نیمکت ادامه خواهد داشت و احتمالاً جواد نکونام روی نیمکت استقلال خواهد نشست.

در 7 سال گذشته استقلال بیشترین خروجی ستاره ها را در نقل و انتقالات داشته و این در حالیست که متناسب با آن ستاره ای جذب این تیم نشده تا امروز معجونی از بازیکنان معمولی (به جز دو ستاره) در این تیم جمع شده باشند. اینکه تیم رقیب به سادگی می تواند علاوه بر حفظ ستاره هایش، ستاره های فوتبال ایران را جذب کند اما به محض اتمام فصل، تک ستاره های استقلال به بهانه های مختلف (پرداخت بدهی ها) مجبور به ترک تیم می شوند عجیب است.

علاوه بر همه موارد فوق، به نظر می رسد مهندسین فوتبال در ایران به وسیله قیف فسادی که ایجاد کرده اند در چند سال گذشته به دنبال برابر کردن افتخارات و قهرمانی های دو تیم محبوب پایتخت بوده اند به طوری که تیم رقیب در 7 سال گذشته که عمدتاً به ریاست مهدی تاج بوده، به اندازه 20 سال قبل خود جام کسب کرده است و در سمت مقابل ترمز استقلال را کشیده بودند. همانند دورانی که وزیر ورزش وقت دستور توقف فعالیت های نقل و انتقالاتی استقلال را داد تا بازیکنان مدنظر آقایان به تیم رقیب بپیوندند. پیاده نظام قیف فسادی که نتایج را در چند سال اخیر مهندسی کرده اند، داوران معلوم الحال بوده اند که با اشتباهات عجیب خود، امتیازات مهمی را به بهای از دست ندادن پست و مقامشان در استان جا به جا کرده اند. کافیست به همین دربی اخیر در جام حذفی نگاهی بیاندازیم که داور چطور از اخراج وحید امیری و پورعلیگنجی امتناع کرد.

هر چه که هست، اراده ای تا قبل از برابر شدن افتخارات دو تیم وجود داشت که افتخارات پرسپولیس و استقلال در عدد 38 به تساوی برسد. شاید تاخیر در ورود var به فوتبال ایران نیز ریشه در همین مسئله داشته چرا که با حضور var آقایان دیگر نمی توانستند به سادگی از اشتباهات واضح داوری عبور کنند و آن را به حساب اشتباه سهوی داوری بگذارند.