استقلال در کمتر از چهل روز دو دربی حساس را به پرسپولیس واگذار کرد تا 2+1 جام قهرمانی را با اشتباهات کادر فنی این تیم به قرمزها هدیه کرده باشد. در ادامه به ضعف کادر آنالیز فنی استقلال مقابل تاکتیک پرسپولیس در دربی اشاره می کنیم. اشتباهاتی که تا حد زیادی مشخص بودند و سرمربی استقلال می توانست با تغییر سیستم و تاکتیک تیم و استفاده از نفرات بهتر در چند پست، نتیجه دیگری را در دربی های اخیر رقم بزند.

 

 

1.همانطور که در تصویر بالا مشاهده می کنید استقلال با سیستم 3-2-1-4 خود مقابل پرسپولیسی که با سیستم 1-3-2-4 آرایش دفاعی می گرفت، در فاز هجومی ظاهر می شد. در تصویر بالا مشخص است که مهاجم تارگت استقلال با وجود دوره شدن توسط 4 بازیکن پرسپولیس، نه روی زمین و نه روی هوا هیچ شانسی برای تصاحب توپ نداشت و فرقی نمی کرد این بازیکن ارسلان مطهری باشد یا پیمان بابایی یا سجاد شهباززاده یا آرمان رمضانی یا کریستیانو رونالدو! در دو دربی 100 و 101 مهاجم هدف استقلال به دلیل گیر افتادن در قفس دفاعی پرسپولیس هیچ حرکت مثبتی نتوانست انجام دهد و هواداران استقلال برای گلزنی مهاجم نوک خود هرگز نیم خیز نشدند چرا که هیچ موقعیت نصف و نیمه ای هم برای آنها به وجود نیامد.

2.بازیکنان پرسپولیس عامدانه جعفر سلمانی و صالح حردانی را در موقعیت پاس قرار می دادند تا این بازیکنان به جای بازیکنانی مثل رضاوند و مهری که کیفیت بهتری در ارسال پاس موثر داشتند، اقدام به ارسال پاس کنند اما این بازیکنان با توجه به پرس مثلثی بازیکنان هجومی استقلال توسط بازیکنان پرسپولیس، هرگز پاس های سالمی به مهاجمین خود نرساندند و خیلی زود مالکیت توپ را به پرسپولیس واگذار می کردند. به طوری که وقتی توپ به مهدی قایدی می رسید، شماره 5، مسیر طولی او و شماره 7، مسیر پاس عرضی او برای نزدیک ترین هافبک را می بستند و شماره 10 با قرار گرفتن در جلوی ارسلان مطهری مانع از رسیدن پاس احتمالی قایدی به او می شد کما اینکه فضای پشت او توسط ولسیانی و پورعلیگنجی و البته بیرانوند پوشش داده می شد. در این بین شماره 21 نیز با نزدیک شدن به قایدی سعی می کرد تا مانع از چرخش او و پاس به عقب شود تا قایدی که صاحب توپ شده چاره ای جز حرکت انفرادی برای جلو بردن توپ از بین 3-4 بازیکن پرسپولیس نداشته باشد. اتفاقی که یکبار در دربی 100 در بازی برگشت لیگ بین دو تیم رخ داد و قایدی با دریبل 3-4 بازیکن پرسپولیس با بیرانوند تک به تک شد. در یکی از صحنه های نادر هجومی استقلال، پاس عمقی آرش رضاوند در موقعیت تک به تک به قایدی رسید تا او این موقعیت را از دست بدهد. در واقع کادر آنالیز پرسپولیس به این نتیجه رسیده بود با توجه به قدرت ولسیانی و پورعلیگنجی و البته بیرانوند در ارسال ها، دو مدافع کناری استقلال را در موقعیت سانتر از میانه های زمین قرار دهند که عمده این سانترها توسط مدافعین پرسپولیس دفع شد. پرسپولیسی ها از بازی سازی بازیکنان استقلال به رهبری مهری و رضاوند واهمه داشتند و تمایل داشتند این دو هافبک را از جریان بازی خارج کنند و دو مدافع کناری ضعیف استقلال را عامدانه صاحب توپ می کردند.

این شیوه پرس پرسپولیس در سمت مقابل نیز انجام می شد و محمد محبی در شرایط سختی صاحب توپ می شد و هرگز نمی توانست توپ را از بین 3-4 بازیکن پرسپولیس که او را احاطه کرده بودند، عبور دهد.

بزرگترین اشتباه ساپینتو در این فاز این بود که به خیال باز کردن ساختار دفاعی پرسپولیس از محبی و قایدی در لب خط استفاده کرده بود اما فراموش کرده بود که ارسلان مطهری در قفس 4 نفره پرسپولیس با حضور شماره 8، 30، 7 و 10 گیر افتاده است. کیفیت بالای دانیال اسماعیلی فر و علی تعمتی در مقابله با مهدی قایدی و محمد محبی نیز مزید بر علت شده بود تا قایدی و محبی نتوانند به سادگی و قبل از اعمال پرس توسط سایر بازیکنان پرسپولیس، از آنها عبور کنند. اگر استقلال در بازی های گذشته خود با این سیستم و تاکتیک به موفقیت رسیده بود صرفاً به دلیل برتری فنی این نفرات مقابل مدافعین کناری حریف و پرس ناقص آنها بوده که با اشتباه تاکتیکی ساپینتو و تصور اینه پرسپولیس هم مثل تیمی همچون نساجی خواهد بود، با بن بست تاکتیکی در جریان بازی مواجه شد و نتوانست در طول 90 دقیقه چاره ای برای این مشکل تیمش بیاندیشد. شاید اگر ساپینتو با تغییر سیستم تیمش به سیستمی همچون 2-5-3 کادر فنی و بازیکنان پرسپولیس را سورپرایز می کرد، نمایش بهتری از استقلال در دربی ها می دیدیم اما او همانطوری بازی کرد که آنالیز شده بود.

4.با توجه به آگاهی کادر فنی و آنالیزورهای پرسپولیس بر ناتوانی چشمی در بازی سازی و عقب بازی کردن او و عدم پیشروی جعفر سلمانی و صالح حردانی،  ماموریت تحت فشار قرار دادن رضاوند و مهری با سروش رفیعی، آل کثیر و وحید امیری بود چرا که آنها به خوبی می دانستند که چشمی ، حردانی و سلمانی گزینه پاس موثری در جلوی زمین خودی ندارند و رافا سیلوا و مرادمند و حسینی نیز اصولا بازی با پای خوبی ندارند که بخواهند با پاس های خود، خط هافبک خود را از زیر فشار پرس پرسپولیس خلاص کنند.

 

نکته مهم این نمایش، تغییر سریع وضعیت پرسپولیس از دفاع به حمله بود. آنها با آنالیز نوع بازی تک تک بازیکنان استقلال و کندی ذاتی سه هافبک میانی این تیم و کمک نکردن محبی و قایدی به ساختار دفاعی تیمشان، بر روی سرعت نفراتی همچون مهدی ترابی، سعید صادقی، وحید امیری در ضدحملات برق آسا حساب باز کرده بودند. به واسطه همین مورد هم بود که عمدتاً پرسپولیس در فاز هجومی می توانست مهاجم تارگت خود یعنی آل کثیر را صاحب توپ کند و او با حمل توپ عالی به یکباره 3-4 بازیکن را در عرض خود می دیدید و گزیه های پاس زیادی در اختیار داشت که عمدتاً با خطای بازیکنان استقلال این حملات به سرانجام نمی رسید. البته استقلال تاوان خطاهای پرتعدادی را که مقابل پرسپولیس انجام داد را پس داد و بر روی یکی از همین ارسال ها بود که دروازه این تیم برای دومین بار فرو ریخت.

 

در تصویر زیر آرایش هجومی پرسپولیس را مشاهده می کنید که در آن سروش رفیعی به سرعت خود را به یک خط جلوتر رسانده و ساختار هجومی تیمش را به 1-4-1-4 تغییر می دهد. در این آرایش با توجه به اینکه محبی و قایدی برای کمک به ساختار دفاعی و البته اجازه نفوذ ندادن به اسماعیلی فر و نعمتی بر نمی گشتند، سعید صادقی و مهدی ترابی همواره در موقعیت مناسب و بدون مزاحم صاحب توپ شدند و با توجه به اینکه توانایی عبور از جعفر سلمانی و صالح حردانی را داشتند، این تیم در موقعیت حمله به مراتب خطرناک تر ظاهر می شد. عملکرد بی نقص عیسی آل کثیر و جنب و جوش او در ساختار دفاعی از هم گسیخته استقلال نیز مزید بر علت شده بود تا سه بازیکن استقلال یعنی شماره 4، 3، 15 متمرکز به حرکات آل کثیر باشند چرا که آل کثیر بر خلاف ارسلان مطهری که در قفس دفاعی پرسپولیس گیر افتاده بود همواره خودش را جلوی چشمی و مدافعین استقلال قرار می داد تا به گزینه پاس برای هافبک های کناری خود تبدیل شود.

 

بزرگترین اشتباه ساپینتو در این فاز استفاده از روزبه چشمی کند در مهمترین پست دفاعی استقلال یعنی هافبک دفاعی بود. او اگر قصد داشت از یک هافبک دفاعی مقابل ساختار هجومی پرسپولیس استفاده کند، بدون شک می بایست از بازیکنی که سرعت بیشتری در انتقال ها داشت، استفاده می کرد، بازیکنی مثل حامدی فر. البته با توجه به شناختی که از عناصر هجومی پرسپولیس وجود داشت، ساپینتو می بایست از ابتدا با سیستمی متفاوت و احتمالا با 2 هافبک دفاعی به میدان می آمد اما او نه تنها از اشتباهات تکراری دربی قبل درس نگرفت بلکه با ادامه همین شیوه شناخته شده و آنالیز شده توسط کادر فنی پرسپولیس، طوری بازی کرد که آنها دوست داشتند. به نظر می رسد سیستم 2-4-4 مربی و یا سیستم 1-6-3 یا 2-5-3 می توانست قفل تاکتیکی استقلال را ولو برای دقایقی از بازی باز کند اما اصرار ساپینتو به ادامه بازی با همان سیستم 3-3-4 منجر به ضربه فنی تاکتیکی استقلال شد.

نکته مهم در زمانی که پرسپولیس در خط دفاع صاحب توپ بود بازی آنها با بیرانوند بود که تعداد گزینه های پاس این تیم را زیادتر می کرد و یک بازیکن استقلال را که برای فشار بر روی بیرانوند به سمت او حرکت کرده بود، از جریان بازی خارج می کرد.

 

در مجموع می توان گفت سرمربی استقلال نه نقطه ضعف تیم خود یعنی دو مدافع کناری و کندی سه هافبک میانی خود را شناخت و نه نقط قوت پرسپولیس یعنی سرعت و دقت پاس و برتری عددی هافبک های پرسپولیس را درک کرد و هیچ تدبیری هم برای حل این موارد نداشت.