با گذشت چند ساعت از دربی 100 و انتشار آمارهای رسمی این مسابقه، مشخص شد که استقلال به لحاظ آماری در همه زمینه ها برتر از حریفش بوده و تنها نتیجه را بر روی یک اتفاق در جریان بازی واگذار کرده است.

قبل از مه دربی ها همیشه به این نکته اشاره می شود که تیمی به پیروزی می رسد که با تمرکز بیشتر و اشتباهات کمتر در دربی حاضر شود. و لزوماً تیمی که از لحاظ فنی برتری به حریف داشته باشد، برنده دربی نخواهد بود.

پرسپولیس به جهت دارا بودن دربی بازهای با تجربه بیشتر و البته اتحاذ تاکتیکی جدید که برای ساپینتو و کادر فنی استقلال ناشناخته بود، توانست دربی حساس 100 تهران را به نفع خود به پایان برساند.

سه تغییری که خط حمله استقلال را در این دیدار از کار انداخت عبارت بودند از

1. تغییر نقش علیرضا بیرانوند به عنوان سوئیپر و آخرین بازیساز که پرسینگ استقلال را از جلو از بین می برد و وقتی پرسپولیس از پرس جلوی زمین استقلال خلاص می شد، بازیکنان هجومی اش به سادگی و بدون هیچ مزاحمتی صاحب توپ می شدند. بیرانوند بارها در بازی شب گذشته توانست پاس های در عمق هافبک های استقلال را که به مقصد مهاجمین ارسال شده بود خنثی کند و با بازی با پای خوب خود، فشار خط حمله استقلال را از کار بیاندازد.
2. دومین تغییر پرسپولیس نسبت به بازی های قبل شناخت خوب کادر فنی این تیم از قدرت وینگرهای استقلال یعنی محمد محبی و مهدی قایدی بود. به طوری که علی نعمتی برای محمد محبی و دانیال اسماعیلی فر به عنوان یار مهار مهدی قایدی در نظر گرفته شد و این دو بازیکن با شرح وظایف ماندن و عدم شرکت در حملات در بیشتر موارد قایدی و محبی را خنثی کردند. به طوری که محمد محبی در بازی روز گذشته هرگز نتوانست حرکت مثبتی انجام دهد و مهدی قایدی نیز به جز صحنه ابتدای بازی که 3-4 بازیکن پرسپولیس را دریبل زد و با بیرانوند تک به تک شد، نتوانست حرکت مثبت خاصی انجام دهد تا اینگونه دو بال قدرتمند استقلال از کار بیفتند.
3. آنالیزورهای پرسپولیس که به خوبی از انسجام و قدرت خط هافبک استقلال آگاه بودند یک یار مستقیم(سروش رفیعی) برای مهار آرش رضاوند مغز متفکر این روزهای استقلال قرار دادند تا رضاوند در جریان بازی محو شود. قرار دادن وحید امیری با تحرک بالا در جایی بین خط حمله و خط میانی نیز حسابی ساختار دفاعی استقلال را سردرگم کرده بود به طوری که بارها مهاجم هدف را گم می کردند و مهدی عبدی یا مهدی ترابی و سعید صادقی در شرایطی ایده آل صاحب توپ می شدند.

همه این اتفاقات در حالی رخ داد که ساپینتو در طول 90 دقیقه نتوانست چاره ای برای تاکتیک های پرسپولیس بیابد و با شروع نیمه دوم و دریافت گل از پرسپولیس که به سیستم 1-4-5 تغییر سیستم داد نیز تاکتیکی جز ارسال های بی هدف، از استقلال ندیدیم.

اگرچه عقب نشستن پرسپولیس آمار را به سود استقلال چرخاند اما این عقب نشینی آگاهانه پرسپولیس با توجه به قدرت سرزنی مدافعینش بود که اجازه خلق هیچ موقعیت جدی به استقلال نداد. آبی ها در 30 دقیقه پایانی همانطور بازی کردند که پرسپولیسی ها دوست داشتند و در واقع قصد داشتند از جایی به گل برسند که نقطه قوت پرسپولیس بود.

هرچه که بود این دربی برای استقلال به اتمام رسید تا پرونده قهرمانی این تیم در لیگ تقریباً بسته شود. حال ساپینتو می بایست نسبت به گذشته با تجربه تر شده باشد و در دربی آتی، تا این اندازه این مسابقه را دست کم نگیرد. چرا که اشتباهات فنی او در ثبت این نتیجه بی تاثیر نبوده است.