در حالی که وزیر نفت ایران اعلام کرده طی ۸ سال آینده برای تکمیل پروژه‌های ‎نفتی به ۲۴۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری نیاز است و در غیر این صورت، وارد کننده گاز و ‎فرآورده‌های نفتی خواهیم شد خبر سرمایه گذاری حدود 40 میلیارد دلاری چین در عربستان، پیامی معنادار برای سران ایران مخابره کرده است.

حاکمیت در ایران که پس از انقلاب 57 با شعار نه شرقی نه غربی جمهوری اسلامی، کار خود را تا به امروز ادامه داده است، در شرایطی قرار دارد که روابط تیره و تاری با کشورهای غربی دارد اما به واسطه دو پشتوانه شرقی خود یعنی چین و روسیه تاکنون توانسته بود در مجامع بین المللی ایفای نقش کند.

با گیر کردن روسیه در باتلاق جنگ با اوکراین و تقابل این کشور با غرب، تنها امید ایران به حمایت های چین بود که به نظر می رسد چینی ها با توجه به اتفاقات اخیر در ایران، بوی تغییر نظام در ایران را استشمام کرده اند و به سمت رقیب ایران در منطقه یعنی عربستان سعودی متمایل شدند.

خبر سرمایه گذاری حدود 40 میلیارد دلاری چین در عربستان و همکاری های دو کشور در زمینه انرژی و امنیتی مسلماً خبر خوشایندی برای مسئولین در ایران نیست همانطور که خبر عادی سازی روابط ترکیه با اسرائیل خبر ناگواری برای مسئولین در ایران محسوب می شود.

این خبر وقتی تلخ تر می شود که بدانیم نه تنها در طول 43 سال گذشته اقتصاد کشور از اقتصاد نفتی فاصله نگرفته بلکه با اعلام وزیر نفت اگر خون تازه ای به این بخش تزریق نشود، ایران به وارد کننده گاز و فراورده های نفتی مثل بنزین تبدیل خواهد شد.

به واقع شاید وقت آن رسیده تا مسئولین به این مطالبه مردم پاسخ دهند که در 43 سال گذشته در کدام زمینه به طور کامل کشور به خودکفایی رسیده است تا اگر دستاوردی وجود دارد، مردم از آن مطلع شوند.

چطور ممکن است کشور ثروتمندی مثل ایران در طول 43 سال نتواند خط تولید یک برند خودروسازی ملی را راه اندازی کند و همچنان مونتاژکار است اما کشوری مثل ژاپن که با بمباران اتمی نابود شد، امروز بدون در اختیار داشتن منابع عظیم انرژی به غول صنعت لوازم صوتی و لوازم خانگی و خودروسازی در جهان تبدیل شود؟