بازی دوستانه ایران و بوسنی اولین محک جدی دراگان اسکوچیچ در قامت سرمربی تیم ملی بود که در سارایو برگزار شد؛ این بازی که با نتیجه 2 بر 0 به سود ایران به پایان رسید از لحاظ فنی نیز نکاتی را به همراه داشت که در ادامه به آن می پردازیم.

خلاصه بازی ایران و بوسنی

تحلیل بازی ایران و بوسنی | پرسپولیسی ها بازی کردند اما استقلالی ها گل زدند!

تیم ملی ما در حالی به مصاف بوسنی در دومین تجربه سر مربیگری اسکوچیچ در تیم ملی رفت که به نسبت بازی با ازبکستان عابدزاده را به جای نیازمند و با افزودن پور علی گنجی به زوج کنعانی زادگان و شجاعی تصمیم به فشردگی بیشتر در قلب دفاع گرفت ضمن آن که مدافع چپ و راست او همان مردان بازی با ازبکستان بودند.

مثلث نور الهی و حاح صفی و قلی زاده به مانند بازی با ازبکستان در ترکیب اولیه با بوسنی حضور داشتند و امیری در کنار کاوه رضائی دو مرد پیکان خط حمله ما بودند. به نظر می آمد که اسکوچیچ که در بازی با ازبکستان به نوعی از سیستم 2-4-4 بهره گرفته بود این بار با سیستم 2-3-5 بهره می گرفت و شاید هم علاقمند بود که نگاهی به چیدمان 2-5- 3 داشته باشد اما دو مدافع کناری ما عملا بیشتر در کارهای تدافعی ایفای نقش می کردند و بجز دقایقی در اواخر نیمه دوم آن هم تنها از سوی میلاد محمدی شاهد حرکات نقوذی مدافعین کناری نبودیم .

پرس و توپ‌گیری، دغدغه و فلسفه فوتبال اسکوچیچ است. چه با آرایش ۴۱۳۲ روبروی ازبکستان که تاکنون در ایران بازی نشده بود. چه فرم سه دفاعه و چیدمان ۳۴۱۲ مقابل بوسنی که آنتونیو کونته در تیم ملی ایتالیا و چلسی می‌چید.
البته تغییر مکرر در ساختار تیم، آنهم بدون فرصت کافی برای تمرینات تاکتیکی، نه فقط مطلوب نیست. بلکه سردرگمی تیمی، ناهماهنگی بین خطوط و ناآشنایی با شرح وظایف را در پی دارد. به همین خاطر میزبان در نیمه اول نگذاشت گردش توپ داشته باشیم.

ریشه مشکل بازیسازی‌مان، شکاف بین خط دفاعی با هافبک‌ها بود که اجازه نمی‌داد بازیسازی از عقب زمین شکل بگیرد. ضمن اینکه بین سه مدافع‌مان، تنها مرتضی قابلیت بازیسازی دارد که او هم فقط دو جلسه با تیم تمرین کرده بود.
اختلال در بازیسازی باعث شد طرح ویژه‌ای برای حمله نداشته باشیم. همچنانکه هر دو گل‌مان روی فشار پرس برای توپ‌ربایی رقم خورد.
پرس سنگین حاصل از فوتبال دینامیکی که قلیزاده و محرمی و میلاد در آن استارت زیر ۳۰ متر نداشتند.

حاج‌صفی بازیکنی تراز اول برای لب خط است. بکارگیری احسان در هافبک دفاعی تصمیم غلطی است.
موضوع فقط در “نقطه استقرار” خلاصه نمی‌شود. هافبک دفاعی «قلب تیم» است. درصد پاس اشتباهش باید خیلی پایین باشد. بتواند توپ‌ها را قطع کند. حمایت کننده در حمله باشد و کنترل کننده ریتم بازی.
فوتبال احسان این خصلت‌ها را برای آن پست ندارد و امشب هم بیشتر دنبال صدور «پاس آخر» بود که مدام لو می‌رفت و فشار برمی‌گشت روی تیم.

عزت‌اللهی بهترین هافبک دفاعی آسیاست. موقعی که تیم نداشت مهره ثابت تیم ملی بود. حالا که برای نخستین بار در رده باشگاهی، هشت هفته کامل بازی کرده و حتی پس از سه سال گل زده، نیمکت‌ نشینی‌اش بی معناست.
فرصت امشبش کمتر از ۲۰ دقیقه بود اما نشان داد در بهترین دوران فوتبالش است.

حدود ۱۵ خطا داشتیم. عوارض این آمار در برابر تیم اروپایی به چشم نیامد اما ۱۵ خطا مقابل بحرین و عراق، هدیه‌ای به آن تیم‌هاست که ضرباهنگ تیم‌مان را بگیرند و نیمی از وقت بازی را بکشند.

بوسنی طبیعتا با ریشه های فوتبال یوگسلاوی سابق است و از یاد نباید برد که بوسنی در چارچوب لیگ ملتهای اروپا توانسته ایتالیا را در کشور آتزوری ها و لاله های نارنجی هلند را در خانه متوقف کنند. تیم ملی در بازی با بوسنی اصل نظم در بازی و ندادن فرصت ضربه زنی در محوطه هجده قدم خودی را به خوبی اجرا کرد و جز چند فرصت شوت از راه دور به آنها فرصت خطر آفرینی نداد .

از سوی دیگر تیم ما در فاز تهاجمی و استفاده از ضد حمله موقعیت های بسیار خوبی را ایجاد کرد . تیم ما در بازی با بوسنی عصبی بازی نمی کرد و کمتر خطا می کرد و نظم تیمی قابل قبولی بر تیم حکمفرما بود .اتفاق خوشایندی که در تیم ملی شاهد آن هستیم حضور کاندیداهای بیشتری در ترکیب اصلی تیم ملی است به انتطار روزهای بهتر تیم ملی می نشینیم.