فرهاد مجیدی با استقلال تاکنون از 3 بازی ابتدایی خود در لیگ 21، 3 پیروزی به دست آورده است که بهترین شروع استقلال در چند دوره اخیر لیگ برتر بوده است. اما این بهترین شروع لزوماً به معنای بهترین کیفیت فنی استقلال نبوده چرا که هنوز مشکلات زیادی در فاز هجومی و دفاعی استقلال دیده می شود که تنها به واسطه بی دقتی مهاجمین حریف تا  امروز، دروازه آبی ها باز نشده است. مجیدی که با حضور پین اصرار عجیبی به استفاده از سیستم 3 دفاعه و چند بازیکن خاص در این این سیستم دارد، ظاهراً مشکلات عیان تیمش در بازیهای اخیر را ندیده یا نمی بیند. مشکلاتی که رفته رفته برای استقلال دردسر ساز خواهند شد.

اشتباهات تکراری فرهاد مجیدی در چینش اولیه بلای جان استقلال

فرهاد مجیدی در حالی به استفاده از وریا غفوری در دفاع راست اصرار داشته که او در سه بازی اخیر این تیم، در زمره بدترین بازیکنان استقلال به لحاظ عملکرد قرار داشته است. او در حالی به آرش رضاوند با شماره 7 به طور متوالی بازی می دهد که رضاوند اصولاً برای بازی در این سیستم و پستی که مجیدی به او محول کرده ساخته نشده است. اگرچه نمی توان از کیفیت خوب امیرحسین حسین زاده عبور کرد اما بی تدبیری کادر فنی استقلال برای بازی دادن به این جوان از همان ابتدای فصل باعث شده تا غرور کاذب به سراغ این بازیکن بیاید و همین موضوع باعث به هدر رفتن موقعیت های گلزنی در دیدار مقابل تراکتور و همچنین تک روی مفرط او شده است.

شاید بد نباشد کادر فنی استقلال سیستم تیم خود را بر مبنای ابزار و بازیکنانی که در اختیار دارند، آرایش کنند چرا که بازیکنان فعلی استقلال در چند پست، قادر به پیاده سازی ایده های مرد ایتالیایی برای اجرای درست سیستم 3 دفاعه نیستند یا توان اجرای آن را ندارند.

هر چه که هست، تا اینجای کار اگرچه استقلال مدل مجیدی در نتیجه گیری موفق بوده اما کیفیت بازی این تیم چندان تعریفی نداشته و این تیم نیز تا به این لحظه مثل تیم محمود فکری فقط نتیجه را کسب کرده اما در ارائه بازی مقتدرانه ناموفق بوده است. اینکه در هر بازی ساختار دفاعی استقلال آنچنان شکننده است که خط دفاعی این تیم بارها به زحمت می افتد، نشان از حفره های زیاد در خط دفاعی و میانی این تیم است که تیم ها به سادگی از آن برای نزدیک شدن به دروازه استقلال استفاده می کنند.

شاید اگر فرهاد مجیدی برخی ملاحظات را با کاپیتان افت کرده استقلال کنار بگذارد و برای چند بازی هم که شده، رضاوند را روی نیمکت بگذارد تا ارزش فیکس بازی کردن را بیشتر احساس کند، خروجی بهتری از این بازیکنان در بازی های آتی دریافت کند چرا که بازی دادن به بازیکنان پر اشتباه در بازیهای متوالی، روح جنگندگی در بازیکنان ذخیره برای رسیدن به ترکیب اصلی را می کشد و فضای ناامید کننده ای در بین اعضای این تیم به وجود می آورد که بزرگترین دشمن درونی یک تیم به حساب می آید. در جایی که بازیکنان می بایست با یکدیگر دوست باشند، برای مصدومیت یا ناکامی هم تیمی خود دست به دعا بر می دارند تا بلکه از این طریق و نه شایسته سالاری به ترکیب اصلی برسند.