در حالی که هر روز بر نفراتی که برای ریاست فدراسیون فوتبال کاندید می شوند، افزوده می شود اعلام آمادگی علی کریمی برای حضور در این انتخابات عجیب به نظر می رسد و مشخص نیست موج احساسی حمایت از او برای حضور در راس فدراسیون فوتبال بر چه اساسی شکل گرفته است.

چرا ریاست علی کریمی در فدراسیون فوتبال مضحک است؟

اگر واقع بینانه به مسئله نگاه کنیم، روسای فدراسیون های فوتبال بسیاری از کشورهای صاحب سبک فوتبال اصولاً فوتبالی نبوده چرا که اصولاً نیازی نیست تا مدیر مجموعه فدراسیون فوتبال، خاک خورده فوتبال باشد و اصولاً فرد مذکور می بایست علم مدیریت را بلد باشد تا بتواند بسیاری از پیچ و خم های فوتبالی کشور را حل کند. به عنوان مثال وقتی فردی مثل داریوش مصطفوی یا محمد دادکان که فوتبالیست بوده اند و سکان هدایت فدراسیون فوتبال را به دست گرفتند، آنها به علم مدیریت نیز مسلط بودند و درسش را خوانده بودند اما اکنون سوال اساسی این است که علی کریمی کدام واحد از واخدهای مدیریت کلان را پاس کرده که مثلاً در بدو ورودش به فدراسیون فوتبال بتواند قدمی برای فوتبال کشور و سر و سامان دادن به وضعیت آشفته ش بردارد؟ اینکه او سردمدار مبارزه با فساد در فدراسیون فوتبال است، قابل تقدیر محسوب می شود اما این مورد و صرفاً فوتبالی بودن او به هیچ وجه دلیل قانع کننده ای برای اینکه او را شایسته ریاست فدراسیون فوتبال بدانیم، نیست.

در حال حاضر فوتبال ایران به مدیران فوتبالی نیاز ندارد و نه فوتبالیست هایی که مدیر نیستند. سابقه اخلاقی علی کریمی نشان می دهد او در برخورد با مسائل بسیار هیجانی و احساسی برخورد می کند و با این رویه قادر به مدیریت در فوتبال ایران نخواهد بود چرا که در این صورت می بایست هر روز شاهد درگیری لفظی او با بخشی از فوتبال ایران باشیم.

علی کریمی شاید فوتبالیست خوبی بوده اما این موضوع لزوماً نمی تواند به این بیانجامد که مدیر خوبی هم خواهد شد. شاید اگر نفراتی چون سعید آذری، دکتر قریب، علی فتح اله زاده، حبیب کاشانی برای ریاست فدراسیون فوتبال پیش قدم شوند و رای بیاورند، برای کلیت فوتبال ایران بهتر است چرا که این افراد خاک خورده فوتبال هستند و در طول سالیان گذشته هنر مدیریت خود در عرصه فوتبال را ثابت کرده اند.

در بین نفرات فوتبالی که صلاحیت مدیریتی حضور در راس فدراسیون فوتبال را دارا می باشند، علی دایی، مهدی مهدوی کیا، پیروز قربانی، هادی طباطبایی و ابراهیم شکوری دیده می شوند که علاوه بر اینکه زمانی فوتبالیست بوده اند، در رشته مدیریت نیز کسب تحصیل کرده اند و حداقل یک گام جلوتر از علی کریمی هستند.

اگر قرار بود نمادهای فوتبال یک کشور صرفاً به واسطه فوتبالی بودنشان رئیس فدراسیون فوتبال آن کشور شوند، اکنون مالدینی در ایتالیا، زیدان در فرانسه، بکن بائر در آلمان، دیوید بکهام در انگلیس ریاست فدراسیون فوتبال این کشورها را بر عهده داشتند اما در حال حاضر افراد گمنامی رئیس فدراسیون فوتبال ایم کشورهای صاحب سبک هستند که به علم مدیریت واقف هستند و نه صرفاً به فوتبال !

در پایان باید گفت، حضور فرد بی تجربه ای همچون علی کریمی در راس فدراسیون فوتبال به منزله از چاله به چاه افتادن خواهد بود چرا که بی تجربگیی او در برخورد با مسائل باعث به وجود آمدن مشکلات بزرگتر خواهد شد؛ شاید او بهترین گزینه برای حضور در پست معاونت رئیس فدراسیون فوتبال باشد که بتواند با هرگونه فساد در ساختار فوتبال ایران مبارزه کند و تصمیم اجرایی و نهایی را به رئیس فدراسیون فوتبال بسپارد.

پی نوشت: البته پیشتر در مطلبی جداگانه به این نکته اشاره کردیم که با توجه به رویکرد انتقادی علی کریمی نسبت به  وزارت ورزش او حتی اگر کاندید هم شود، هرگز نامش به عنوان رئیس فدراسیون فوتبال خارج نخواهد شد اما جو رسانه ای عجیبی که از حضور علی کریمی در انتخابات فدراسیون فوتبال حمایت کرده، درست مثل همان جوی است که از حضور کریمی بی تجربه در سمت سرمربی تیمهای لیگ برتر حمایت کرد که نتیجه آن جز شکست و سوختن کریمی در عرصه مربیگری نبود. ملاک برای حضور هر فردی در یک پست تخصصی، رزومه مرتبط او در آن حوزه است اما آیا علی کریمی قادر است مدیریت موفق در یک مجموعه ولو کوچک در رزومه خود نام ببرد؟ با این شرایط چطور می شود که یک جو حمایتی از او برای ریاست فدراسیون فوتبال به راه می افتد؟