مرحوم ناصر حجازی سالها پیش وقتی ظاهراً فوتبال ایران حرفه ای شد جمله معروفی داشت که می گفت فوتبال د رایران تنها نامش حرفه ای شده و شماره پیراهن ها از فارسی به انگلیسی تغییر پیدا کرده است وگرنه در رفتار و تمرینات و کیفیت زیرساختهای برگزاری یک مسابقه فوتبال همچنان آماتور باقی مانده است. سالها از آن روزها می گذرد اما همچنان اعتبار این جمله ناصرخان در فوتبال ایران صدق می کند با این تفاوت که بازیکنان فرصت طلب از فوتبال حرفه ای، پول گرفتن حرفه ای را هم یاد گرفته اند اما همچنان در رفتار حرفه ای اندر خم یک کوچه هستند.

ستاره های استقلال و پرسپولیس حرکت لیونل مسی را دیدند؟

وقتی بازیکنی با یک باشگاه قرارداد حرفه ای امضا می کند به این معنا است که شغل اصلی او فوتبال است و در طی مدت قرارداد مطابق خواست باشگاه، تمرین می کند، غذا می خورد، استراحت می کند، در فضای مجازی فعالیت می کند، سر ساعت می خوابد، مصاحبه می کند، بازی می کند، در مواقعی روی نیمکت می نشیند و …. به طور کلی در یک قرارداد حرفه ای تمام این موارد لحاظ می شود و طرفین نسبت به هم تعهداتی دارند که در طول مدت قرارداد موظف به اجرای ان هستند و هر یک از طرفین در صورت تخطی از هر یک از این اصول با جریمه مواجه خواهد شد.

سالهاست که معضل خودبزرگ بینی برخی ستاره های تازه به دوران رسیده در فوتبال ایران حل نشده و اگر نگوئیم 100 درصد اما 90 درصد بازیکنانی که برای خود اسم و رسمی در فوتبال ایران قائل هستند، به محض نیمکت نشین شدن، انواع و اقسام حواشی را برای تیم و مربی ایجاد می کنند تا به ترکیب اصلی برسند . از قهر کردن تا ایجاد تنش و درگیری لفظی و فیزیکی گرفته تا مصاحبه های فضایی علیه مربی و افشاگری های عجیب در مورد پشت پرده های خیالی تیم ها که به زعم آن بازیکن ظاهراً حرفه ای او را به ترکیب اصلی تیم باز می گرداند.

مدیران تیمهای نیز که خود بهتر از همه می دانند عمر مدیریت آنها در تیمها بعضاً به یکسال هم نمی رسد سعی می کنند با انواع و اقسام ناهنجاری های ستاره های تیمها کنار بیایند و هیچ اهرم فشاری در قرارداد آماتوری که با بازیکنان می بندند در این زمینه ها وجود ندارد.

در فوتبال مدرن و حرفه ای روز دنیا این موضوع پذیرفته شده که وظیفه یک بازیکن تمرین کردن است و اینکه چه بازیکنی در مسابقه بعدی تیم در زمین حاضر شود بر عهده مربی است چرا که او در نهایت پاسخگوی نتایج تیم به مدیریت خواهد بود و هیچ مربی در دنیا دلش نمی خواهد از بازیکنان ضعیف در ترکیب تیمش استفاده کند اما  اگر بازیکنی در یک بازی نیمکت نشین می شود لزوماً به معنای ضعف او نیز نیست چرا که این امکان وجود دارد که مربی بر روی توانایی های او در دقایق پایانی نیمه دوم حساب باز کرده باشد و بازیکن مذکور می بایست با حداکثر توانایی خود در هر دقیقه از بازی که به میدان رفت، دستورات مربی را در زمین اجرا کند.

نمونه بارز این اتفاق را در بازی آخر بارسلونا دیدیم که لیونل مسی علی رغم اختلاف با رونالد کومان پس از مدتها حضور در تکیب اصلی بارسا، نیمکت نشین شد ما خم به ابرو نیاورد و به محض اینکه وارد زمین شد توانست با دو گل و یک پاس گل جریان بازی را به سود تیمش عوض کند.

شاید رفتا لیونل مسی درسی برای ستاره های پوشالی فوتبال ایران باشد که از فوتبال حرفه ای تنها میلیاردی پول گرفتن را یاد گرفته اند اما هیچ یک از رفتار حرفه ای بازیکنان حرفه ای و بزرگ فوتبال جهان را نیاموخته اند.

بازیکنان بزرگ دنیا نه از تعویض شدن ناراحت می شوند و نه از نیمکت نشینی … این درسی است که مهدی طارمی با حضورش در فوتبال اروپا یاد گرفته و با نیمکت نشینی در تیم بزرگ پورتور کارش را شروع کرده و در اندک دقایقی که به او فرصت بازی رسیده سعی کرده از آن استفاده کند و تعداد دقایق حضورش در ترکیب اصلی را بیشتر کند و در نهایت نیز این اتفاق رخ داد و توانست گل سرنوشت ساز پورتو مقابل پورتیموننزه را به ثمر برساند. آیا این مهدی طارمی اگر در فوتبال ایران بود، طاقت دو بازی نیمکت نشینی متوالی را داشت؟

اینکه بازیکنی میلیاردی پول بگیرد هیچ ایرادی ندارد اما در قبال این دریافتی سنگین او مسئول رفتار خود در زمین بازی و بیرون از آن نیز هست.