در حالی که نقل و انتقالات این فصل فوتبال ایران برای تیمهای لیگ برتری رو به پایان است،  هواداران سخرابی های پایتخت از عملکرد برخی ستاره های تیم که در مقطعی حساس، دو تیم محبوب استقلال و پرسپولیس را ترک کردند ناراحت هستند و با برچسب های مختلف از خجالت بازیکنانی همچون مهدی ترابی، شجاع خلیل زاده، روزبه چشمی، علی کریمی و علی علیپور در آمدند اما نکته ای که در این بین وجود دارد، نبود فرهنگ هواداری درست و نگاه حرفه ای به فوتبال است که موجب شکل گیری این انتظار بیجا نزد هواداران دو تیم مبنی بر ماندگاری ستاره ها در تیمشان شده است.

انتظار بی مورد هواداران استقلال و پرسپولیس از ستاره ها

البته بر هیچکس پوشیده نیست که هوادار هر تیم، خواستار موفقیت و بردن تیم محبوبش با ستاره هایی است که برای آنها خاطره سازی کرده اند، است و جدایی ستاره ها و پیوستن آنها به تیم رقیب مثل یک کابوس وحشتناک آنها را اذیت می کند اما با نگاهی عمیق تر به این موضوع می توان دریافت که دوره زمانه این موارد تمام شده و بازیکنان فوتبال به صورت حرفه ای به این موضوع نگاه می کنند و ابتدا منافع خود چه در زمینه فنی و چه در زمینه مالی را در قراردادها نظر می گیرند و سپس منافع باشگاه!  که  این موضوع نیز اتفاقی پذیرفته شده در فوتبال جهان است و پدیده جدید یا ناهنجاری به حساب نمی آید.

اینکه یک بازیکن در هنگام عقد قرارداد تلاش می کند حداکثر امتیاز را به نفع خود در بندهای قرارداد بگنجاند، امری طبیعی است و باشگاه نیز مختار است بر حسب منافع خود با بازیکن مذکور با قبول یا عدم قبول شروطش قرارداد امضا کند. در این بین اگر باشگاه منافع خود را در نظر بگیرد و زیر بار امضای قراردادی که به سود بازیکن است نرود، از سوی همین هواداران متهم به سوء مدیریت در جذب ستاره ها می شود و اگر تن به قبول شروط بازیکن دهد و بازیکن مذکور را در تیم نگه دارد، پس از اینکه بازیکن فوق با استناد به بندی در قراردادش به طور یک طرفه فسخ می کند هم باشگاه و هم بازیکن مذکور تحت آماج هجمه هواداران با برچسبهای مختلف قرار می گیرند.

در فوتبال ایران به واسطه عدم رعایت مسائل حرفه ای توسط بازیکنان، عمر قهرمانی و در ویترین بودن بازیکنان بسیار کم است و به ندرت می توان بازیکنی را یافت که بیش از 10 سال در سطح اول فوتبال ایران حضور داشته باشد و بسیاری از بازیکنان پس از 3-4 سال، از سطح اول فوتبال ایران محو می شوند و مجبورند در همان دوران اوج خود بار مالی زندگی خود تا انتها را ببندند و بر همین اساس نیز وقتی با پیشنهاد مالی مناسبی از سوی تیم رقیب یا تیمهای عربی مواجه می شوند بدون لحظه ای تردید به آن فکر می کنند و همه چیز را فراموش می کنند که البته تا اینجای کار حق با آنهاست اما این اتفاق وقتی غیرحرفه ای قلمداد می شود که بازیکن مذکور با ترفندها و حقه هایی که خودشان بهتر می دانند سعی در دور زدن باشگاه کرده و با اتلاف وقت، زمان مناسب برای جذب بازیکن جایگزین را از باشگاه می گیرند. به عنوان مثال علی علیپور، مهدی ترابی یا شجاع خلیل زاده می توانستند در ماجرای انتقال خود، سهمی را برای باشگاه پرسپولیس در نظر بگیرند اما با فسخ یک طرفه قرارداد خود، حتی 1 ریال هم از بابت انتقال آنها به تیم های قطری نخواهد رسید.

البته نوع برخورد باشگاه با بازیکن  در جدایی اش از تیم نیز در این قضیه بی تاثیر نیست؛ به عنوان مثال علی علیپور در فصل گذشته به طور جدی خواهان جدایی بود که در صورت موافقت باشگاه، پول خوبی به پرسپولیس می رسید یا در مورد دیگر بشار رسن در همین فصل خواهان جدایی بود که در صورت موافقت، پول بسیار هنگفتی از بابت ترانسفرش به باشگاه می رسید اما باشگاه با مخالفت با جدایی بازیکنان در مقاطع مذکور، عملاً راه جدایی آنها به عنوان بازیکن آزاد را هموار کرد یا در مورد شجاع خلیل زاده او با علم به اینکه باشگاه موافق جدایی اش نخواهد بود، به طور مخفیانه اقدام به فسخ قراردادش کرد تا باشگاه نتواند مانع از جدایی اش شود؛ شاید اگر این موضوع در فضایی دوستانه انجام می شد و باشگاه به طور حرفه ای با موضوع برخورد می کرد، مبلغ خوبی بابت صدور رضایتنامه شجاع به پرسپولیس می رسید.

اکنون نیز انتقادی به علی کریمی یا بشار رسن که خواهان جدایی از استقلال و پرسپولیس بودند، وارد نیست چرا که شاید هرگز دوباره شاهد روی میز بودن این پیشنهادات هنگفت نباشند و از آنجا که می بایست از فرصت های پیش رو نهایت استفاده را برای تامین مالی آینده زندگی خود ببرند، به طور طبیعی خواستار جدایی از تیم شدند. اما علی کریمی به واسطه اتمام قراردادش می توانست خیلی زودتر از اینها، موضوع رفتنش را اعلام کند و باشگاه پرسپولیس نیز می توانست به جای اینکه بشار رسن را در نیم فصل به طور رایگان در اختیار تیمهای دیگر قرار دهد، با حفظ منافع باشگاه، رقم خوبی بابت صدور رضایتنامه او کسب کند که این موضوع بنا به صلاحدید خود مجموعه پرسپولیس منتفی شد اما در نیم فصل و موسم جدایی بشار از پرسپولیس به طور قطع هواداران این تیم هجمه سنگینی علیه مدیریت وقت پرسپولیس وارد خواهند کرد که چرا قرارداد او اینگونه بسته شده بود و …

مخلص کلام اینکه فوتبال مدرن امروز به یک صنعت تبدیل شده و معرفت و عشق به پیراهن و هواداران و … دیگر جایی در آن ندارد به طوری که حتی لیونل مسی نیز در تابستان امسال قصد داشت بارسلونا را ترک کند و هواداران تیم ها نباید انتظارات غیرمعقولی از ستاره ها داشته باشند. این بازیکنان در استقلال و پرسپولیس ستاره شدند و باشگاه می بایست با عقد قراردادی حرفه ای به موقع اقدام به فروش آنها کند تا از این طریق درآمد خوبی نیز به دست بیاورد نه اینکه به هر دلیلی بازیکن به عنوان بازیکن آزاد یا با فسخ قرارداد از تیم جدا شود و ریالی هم به باشگاهی که برای ستاره شدن بازیکن فوق هزینه کرده، نرسد. بازیکنان معمولی زیادی در دو تیم استقلال و پرسپولیس ستاره شدند و این سیکل متوقف نخواهد شد و هواداران دو تیم نباید نگران خالی شدن تیمشان از ستاره ها باشند چرا که ماهیت فوتبال در ایران اینگونه است که از بازیکنان مستعدی که در این دو تیم بازی می کنند، ستاره می سازد.

پی نوشت: به عنوان مثال می توان به موضوع انتقال رونالدو به psg اشاره کرد که حرفه ای ترین تصمیم ممکن از سوی پرز بود و توانست سالها از خدمات رونالدو در رئال مادرید استفاده کند و در نهایت نیز با درآمدزایی مناسب او را به فروش برساند و پس از او نیز سیکل موفقیت در رئال مادرید متوقف نشد و بازیکنی همچون کریم بنزما که در سایه رونالدو قرار گرفته بود، دوباره اوج گرفت و به ستاره تبدیل شد.