در حالی که یکی از شعارهای انتخاباتی ابراهیم رئیسی، اداره کشور بدون گره زدن مشکلات به برجام بوده است، امروز شاهد این مسئله هستیم که همه امور کشور مستقیماً به توافقیا عدم توافق برجام گره خورده و عملاً هیچ مدیریتی در سطح دولت برای حل مشکلات عدیده دیده نمی شود.

آقای رئیسی نمی توانید مشکلات را حل کنید، استعفا بدهید | بدون برجام توان اداره مملکت را ندارید

رئیسی که با وعده های شیرین انتخاباتی از جمله مهار تورم، افزایش ساخت مسکن، مهار قیمت دلار و … پای به میدان گذاشت؛ در بدو ورودش به عنوان رئیس جمهور اگرچه با ویرانه های دولت قبل مواجه بود اما شانس به او رو کرد و نه تنها بخش قابل توجهی از دارایی های بلوکه شده ایران آزاد شد، بلکه با افزایش قیمت نفت جهانی به یکباره خزانه خود را پر و پیمان تر از دولت حسن روحانی دید که کشور را با نفت 40-50 دلاری مدیریت می کرد! امروز در حالی که قیمت نفت دو برابر شده و بر طبق آمار اوپک صادرات نفت ایران نیز به واسطه تحریم نفت روسیه و نیاز اروپایی ها، افزایش داشته اما رئیس جمهور در آخرین مصاحبه زنده تلویزیونی اش، از ارائه گزارش در خصوص اینکه این افزایش درآمدهای پیش بینی نشده دقیقاً در کدام محل صرف شده، خودداری کرد و با پاسخی مبهم، سوال مجری را بدون جواب گذاشت.

روزگاری محمود احمدی نژاد و برخی مسئولین نظام تحریم ها را کاغذ پاره می خواندند و تحریم ها را بی اهمیت در اقتصاد کشور قلمداد می کردند اما امروز مشخص شده، امور کشور به واسطه همین تحریم ها فلج شده و اگر فکری عاجل برای آن اندیشیده نشود، به فروپاشی اقتصادی و پس از آن فروپاشی نظام خواهیم رسید.

امروز در حالی مذاکره کنندگان از خط یا خطوط قرمز حرف می زنند که ظاهراً در جریان خط قرمز مردم نیستند. خط قرمز اکثریت مردم این روزها فشار اقتصادی کمرشکنی است که توسط همین تحریم ها به آنها تحمیل شده است و هیچ اراده جدی نیز برای حل بحران فعلی در سطح مسئولان دیده نمی شود و گویی معیشت مردم را با مذاکرات فرسایشی خود به سخره گرفته اند. خط قرمز فعلی، حق الناسی است که هر روز با تعلل در توافق هسته ای و فشار اقتصادی بیشتر به مردم، پایمال می شود.

در هر صورت در هر توافقی برخی پوئن های مثبت به دست می آید و برخی امتیازات داده می شود و این موضوع غیرقابل انکار است و پافشاری طرفین مذاکره بر روی مواضع خود، تنها به عدم توافق و فشار بیشتر به مردم ایران منجر خواهد شد چرا که هیچ فشاری از سمت ایران بر روی ملتهای غربی به خصوص کشورهای مذاکره کننده نیست و این فشار مستقیماً بر روی ملت ایران است و شاید وقت آن رسیده برای رهایی ملت ایران از این فشار کمرشکن، تاکتیک مذاکره تغییر کند و خطوط قرمز جدیدی ترسیم شود.

هر چه که هست، ابراهیم رئیسی با موضع انفعال خود، کشور و نظام را به پرتگاه سقوط نزدیک کرده است و سهل انگاری در این موضوع، عواقب بسیار خطرناکی برای کشور خواهد داشت چرا که کشورهای مذاکره کننده غربی از همین حالا خود را برای گزینه عدم توافق یعنی شروع جنگ آماده کرده اند و به اتباع خود دستور عدم سفر به ایران و خروج فوری از ایران را صادر کرده اند. این هشدار یک نشانه است …

اگر تاکنون بقای ملت برای برخی بی اهمیت بود، شاید باید با این تلنگها به خود بیایند که امروز بقای نظام با تصمیمات آنها به خطر افتاده است چرا که فشار اقتصادی از داخل، ممکن است تبعات غیرقابل پیش بینی برای حاکمیت داشته باشد و غرب نیز دقیقاً با فرسایشی کردن مذاکرات به دنبال همین موضوع است تا از داخل به نظام ضربه بزند. حال انتخاب با حاکمیت است که در زمین غربی ها بازی کند و یا با تعدیل خطوط قرمز، منافع ملت و البته نظام را در نظر بگیرد.

در پایان ذکر این نکته ضروری است که مسلماً به ظاهر کارشناسانی که از پشت میزها خود در کاخهایشان برای این مذاکرات خط قرمز تعیین می کنند، نمی توانند برای اکثریت ملت تصمیم گیری کنند. شاید اگر آنها نیز مجبور بودند با حداقل حقوق در کشوری که در تورم از ونزوئلا هم پیشی گرفته، زندگی کنند، نظر دیگری در خصوص خطوط قرمز داشتند!!

اگر در کشوری با حاکمیت دینی زندگی می کنیم باید بدانیم که بسیاری از ائمه اطهار و حتی پیامبر اسلام نیز در مواقعی که صلاح و منافع مسلمین در میان بود، از انجام برخی اقدامات که به حق بود، صرف نظر می کردند که از آن جمله می توان به خویشتنداری امام علی (ع) در بحث خلافت بود که اگرچه می دانستند ایشان پس از پیامبر ولی امر مسلمین هستند اما به جهت حفظ آرامش مشلمانان و اتحاد، از ایجاد جنگ و خونریزی برای گرفتن خلافت دست کشیدند و امروز نیز در شرایطی هستیم که اگرچه برخی موارد تا چندی پیش جزو خطوط قرمز نظام محسوب می شد اما اکنون صلاح و منافع مسلمین، تصمیمات دیگری را می طلبد.

امروز در شرایطی قرار داریم که هیچ طرح و برنامه جدیدی از سمت ایراهیم رئیسی برای اداره مملکت بدون توافق برجام دیده نمی شود و اوضاع نه تنها از زمان ریاست جمهوری حسن روحانی بهتر نشده، بلکه چندین مرتبه بدتر از قبل شده است و به نظر می رسد، رئیسی نیز مثل روحانی بدون توافق برجام هیچ هنری در مدیریت درآمد نفتی ایران ندارد در چنین شرایطی سوال اینجاست که اگر قرار بود رویه سابق جریان داشته باشد، برای چه آمدید؟

پی نوشت: البته در کشوری که برخی از مدیران ارشدش حاضر نیستند بابت اموالی که پس از انقلاب به دست آورده اند، پاسخگو باشند، مطرح کردن چنین مسائلی آب در هاون کوبیدن است چرا که منافع برخی در تحریم ها نهفته است و واضح است که برای عدم توافق، هر مورد اضافی و بی ربطی را به تیم مذاکره کننده تحمیل می کنند.